Nicolas Sarkozy opuścił więzienie po 20 dniach, ale nie jest wolny – zakaz opuszczania Francji

W poniedziałek 11 listopada 2025 roku, o godzinie 15:00 czasu UTC, Nicolas Sarkozy opuścił więzienie La Santé w Paryżu – nie jako wolny człowiek, ale jako osoba pod nadzorem sądowym. Po 20 dniach zastrzeżonego pozbawienia wolności, był prezydent Francji, 70-letni Nicolas Paul Stéphane Sarközy de Nagy-Bocsa, wyszedł z budynku pod eskortą policji, w samochodzie z przyciemnionymi szybami, i przybył do swojego domu w 16. dzielnicy Paryża. To nie był wyjazd na wolność – to był przeskok z jednej formy uwięzienia na inną. I to właśnie tu leży cała treść tej historii.

Co się stało w sądzie?

Wczoraj, 10 listopada, Sąd Apelacyjny w Paryżu zdecydował, że Sarkozy może opuścić więzienie, ale tylko pod ścisłymi warunkami. Decyzja została podjęta podczas rozprawy, na której sam był obecny tylko wirtualnie – przez wideokonferencję z komórki w La Santé. Sąd uznał, że nie ma ryzyka ukrywania dowodów ani wpływu na świadków. To był kluczowy punkt. Ale nie było żadnego wycofania wyroku. Tylko przesunięcie miejsca jego karania.

Co go utrzymuje w więzieniu – bez murów?

Warunki zwolnienia są surowe. Nicolas Sarkozy nie może opuścić terytorium Francji. Nie może kontaktować się z współoskarżonymi – a to znaczy, że nie może mówić nawet z osobami, które wiedzą, jak wyglądała kampania w 2007 roku. Najbardziej zaskakujący zakaz? Żadnych kontaktów z Geraldem Darmaninem, ministrem sprawiedliwości. To nie przypadek. Darmanin odwiedził Sarkozy’ego w więzieniu – i to spotkanie wywołało skandale w środowisku sędziów. Czy to był akt sympatii? Czy próbą wpływu? Sąd nie chciał nawet ryzyka. A więc – bransoletka elektroniczna? Prawdopodobnie. Areszt domowy? Tak, na pewno. I zakaz kontaktów z mediami – prokuratura to domagała się, i sąd zgodził się.

Co się stało w 2007 roku?

Sarkozy został skazany na pięć lat pozbawienia wolności za nielegalne finansowanie swojej kampanii prezydenckiej. Źródłem funduszy był Muammar Kaddafie – libijski dyktator, którego reżim został obalony w 2011 roku. Sąd pierwszej instancji uznał, że to było "wyjątkowo ciężkie" naruszenie prawa. Nie chodziło o drobne przejęcie pieniędzy. Chodziło o systemowe przekazywanie milionów euro z rządu dyktatora do francuskiej kampanii. I to nie tylko w formie gotówki – ale też w postaci drogich prezentów, kosztownych imprez, i płatności za kierowców, sekretarek, nawet za kosmetyki dla jego żony. Wszystko zakamuflowane jako "pomoc humanitarna".

"Będę walczył, aby prawda zwyciężyła"

W więzieniu Sarkozy zabrał ze sobą "Hrabiego Monte Christo" – powieść o niesprawiedliwym uwięzieniu i odwecie. To nie był losowy wybór. W trakcie rozprawy online, z głosem pełnym emocji, powiedział: "Dziękuję personelowi La Santé za wyjątkowy humanitaryzm. Ten koszmar stał się znośny." A potem – zdecydowanie: "Nie popełniłem żadnego przestępstwa. Moja walka o prawdę dopiero się zaczyna."

Jego żona, Carla Bruni-Sarközy, była obecna na sali rozprawy. Siedziała cicho. Nie płakała. Nie uśmiechała się. Po prostu była. To był symboliczny gest – nie protest, nie pokaz, tylko obecność. I to jest najbardziej mówiące.

Historia się powtarza – ale inaczej

Sarkozy jest pierwszym byłym prezydentem Francji, który trafił do więzienia. To historyczny moment. Ale nie jest pierwszym europejskim przywódcą, który traci wolność po odejściu z urzędu. Włoski premier Silvio Berlusconi spędził lata w sądach. W Hiszpanii, król Juan Carlos I odebrał sobie prawo do tronu i wyjechał. W Polsce, był premier Donald Tusk został oskarżony o nieprawidłowości w finansowaniu – ale nie skazany. Wszystkie te historie mają wspólny mianownik: władza, która nie wie, kiedy zakończyć. I prawo, które nie wie, kiedy zaczyna.

Czego teraz oczekiwać?

Sarkozy nie zrezygnował. Jego adwokaci już planują odwołanie do Sądu Kasyacyjnego – najwyższej instancji sądowej we Francji. Jeśli się uda, wyrok może zostać unieważniony. Ale to zajmie lata. Do tego czasu – będzie pod nadzorem. W domu. Z bransoletką. Bez kontaktu z mediami. Bez podróży. Bez wolności. A w tle – ciągle ten sam dźwięk: jego głos z 2007 roku: "Zrobię Francję ponownie wielką."